کتاب توحید ـ درس 16 ـ 12/ 7/ 95
شرح اصول کافی درس 134
هرکسی که در این عالم مالک چیزی است، مالکیت اعتباری دارد یعنی این کاری که جلوه‌ای از جلوات خدای متعال است، از مجرای وجود او انجام می‌شود؛ اگر کسی این نکته را درک کند، طبعاً در زندگی دنیا که مزاحمت‌ها و تعارض‌ها فراوان است، روان‌تر و راحت‌تر زندگی خواهد کرد
اشاره: «لان اشرکتَ لیحبطنّ عملک»؛ «لو تقوّل علینا بعض الاقاویل»
حقیقت انبیا توحید است و انبیا مجسمه توحید هستند و تمام وجودشان توحید محض است
اعلی درجه توحید عبارت است از قرب فرائض
تشریف خلق توسط خدای متعال ریشه در حب ذاتی او به خود دارد
اشاره‌ای به معنای خلافت
اشاره‌ای به دلیل کلیم بودن حضرت موسی صلوات الله و سلامه علیه و ویژگی‌های قوم بنی اسرائیل
ویژگی‌های اولواالالباب: ذکر پیوسته و فکر منظم
معنای فکر منظم
فاعل بالتسخیر
همه عالم هستی که سمتی در فاعلیت دارند، از قسم فاعل مسخَّر هستند و دریغا و هزار دریغا که نمی‌دانند
فهم تفاوت تشریع و تکوین و تفاوت آن در سرعت سیر
هرچه اشتداد و کمالات وجودی موجودی بیشتر باشد، تکوین و تشریع آن تطابق بیشتری دارد
بخشی از گرفتاری‌ها و سختی‌های انبیا و اولیای ظاهر به این خاطر است که اسوه هستند
فاعلیت نفس نسبت به اندام‌های آن، فاعلیت مسخِّر است
اولواالالباب می‌دانند خدای متعال فاعل مسخِّر عالم هستی است و عالم مسخَّر او هستند؛ یعنی خدای متعال اراده می‌کند و خلق هم انجام می‌دهند، آن‌هم با میل و رغبت
خدای متعال حکیم است و مصلحتِ جزء جزء افراد وجود را در نظر می‌گیرد و هیچ موجودی فدای مصلحت موجود دیگر و نظام عالم نمی‌شود
مکان و مرتبه هر موجودی که بر اساس استعداد و قابلیت اوست، عین ذات خدای متعال و عین ذات تک تک موجودات است
وجود قرآنی و جمعی همه موجودات، پاک و مقدس است
خدای متعال خیر و مصلحت تمام موجودات را می‌طلبد؛ مصلحتی که هویت و حقیقت موجودات متقوم به آن است