سپاس بي‌اندازه و بي‌شمار خداي يگانه‌اي را كه عوالم هستي و تنزّلات پياپي خلق را با منّت سابق خويش، نه استحقاق لاحق خلق آفريد؛ سپاس ذات پاك خدايي را كه در كمال عزّت و غنا و استغناء است و با خلق ـ كه در حضيض فقر و ذلّت و مسكنت است ـ قرب و معيّت دارد. سپاس پروردگار عالميان را كه همه كثرات را در مراتب بي‌نهايت هستي، آن‌گونه كه قضا و قدر و مشيّت و ارادة او طلب مي‌كرد، جايگاه ويژه‌اي بخشيد و هر كدام را به قدر قابليت و استعداد ذاتي عين ثابتش نعمت عطا فرمود.

سپاس بي‌كران شايستة آن محبوب ازلي و ابدي است كه به لطف و منت بي‌پايانش ما را در زمرة دوست‌داران حضرت ختمي مرتبت و خاندان پاك او قرار داد.

خداوند را سپاسگذارم كه مرا در مسير تعلّم و تعليم هدايت نمود و از خان نعمت به منّت دانش فراوان عالمان ربّاني به قدر استعداد بهره‌مند ساخت و از او مي‌خواهم كه ساية لطف و رحمتشان را پيوسته بدارد.

از او مي‌خواهم كه همه كساني كه حقير را در راه تعليم و تربيت راهنمايي كردند و ياري رساندند پيوسته در سفرة نعمت و رحمت بي‌كران خود مهمان نمايد و به فضل خويش از لطف ويژة آسماني خود برخوردارشان سازد و بهترين نعمت‌ها را در دنيا و آخرت نصيبشان سازد و در مسير بازگشت به وحدت، به خاندان پاك حبيب خود ـ درود بي‌كران بر او و خاندانش باد ـ متّصل گرداند. به‌ويژه حضرات اساتيد راهنما و مشاور در اين رساله، جناب آقاي دكتر احمدي، جناب آقاي دكتر اعواني و استاد عابدي شاهرودي كه از هيچ لطفي در حدّ استعداد و قابليّت حقير كوتاهي نكردند. از او مي‌خواهم كه آنان را در درياي لطف بي‌پايانش مستغرق گرداند.

 آمين يا ربّ العالمين