سكوت و نجات

سكوت و كم‌گويي، يكي از عوامل نجات است؛ نجات از طبيعت به‌طور كلي، نجات از غرايز خود، نجات از گمان‌ها و زيان‌هاي خلق و بالاخره نجات از سقوط و در چاه گناه فرو افتادن. بسيار گفتن، بسيار لغزيدن را به دنبال دارد؛ بسيار لغزيدن، آشنايي به گناه، تكرار آن و بالاخره آلوده شدن به گناه را به دنبال دارد. به همين خاطر است كه فرموده‌اند: مَن صَمتَ نَجي؛^[8] آن‌كه كم گويد يا سكوت كند، نجات خواهد يافت.

امام مجتبي (صلوات الله عليه) فرمودند: نِعمَ العَون، الصّمتُ في مَواطنَ كَثيرةٍ و إن كُنتَ فَصيحاً؛^[9] در بسياري از موارد سكوت بهترين ياري است، اگرچه زباني شيوا داشته باشي. چه شيوايي غير انديشمند بودن است.

در رواياتي از امامان معصوم (صلوات الله عليهم اجمعين) سكوت و كم‌حرفي به عنوان ويژگي شيعيان معرفي شده است. چنان‌كه فرمودند: إنّما شيعتُنا الخَرس؛^[10] شيعيان ما لال هستند. منظور از لال بودن همان است كه گفته شد. پيش از گفتن، انديشيدن، گزيده‌گويي كردن، حكيمانه گفتن.