يكي از ابزار و ره‌توشه سلوك و سير الي الله، پرهيز از بيهودگي، پرگويي و انس و عادت به سكوت و كم‌گويي است. سالك بايد سخني بر زبان جاري سازد كه يا سبب رشد و كمال خودش باشد يا سبب رشد و كمال ديگر بندگان خدا. سخني كه اين ويژگي را نداشته باشد، ارزش گفتن ندارد. دست‌كم بيهوده است و بيهوده، شايسته مؤمن نيست.^[1]

سكوت به‌ويژه سكوت پيوسته و همراه تأمّل، از نشانه‌هاي خردمندي، فهم، معرفت، پيروي اولياء، سبب نجات، عامل كسب محبت، سبب طرد شيطان و بالاخره، در حضور يار پذيرفته است. به همين خاطر است كه بدان سفارش شده است. البته توجه داريم كه سكوت همراه با فكر، چنين ويژگي‌ها و پيامدهاي ارزشمندي را دارد نه هر سكوتي.