پرسش (59):
سلام. خسته نباشيد
با توجه به کريمه «و يعذب المنافقين و المنافقات و المشرکين و المشرکات الظانين بالله ظن السوء عليهم دائرة السوء و غضب الله عليهم و لعنهم و اعدّ لهم جهنم و ساءت مصيراً» (فتح، 6) مي‌توان گفت هرکس بدگمان است، چه به خدا، چه به خلق او، مشرک و منافق است؟ به خلق او هم به‌خاطر نهي صريح بسياري از آيات ديگر از بدگماني به يکديگر به خاطر اين‌که آنکه به خدا بدگمان است، به طريق اولي به بندگان او نيز بدگمان خواهد بود و به علاوه خلق خدا غير او نيستند؟
عموماً آنکه به خلق خدا بدگمان است، خود را از ديگران برتر مي‌بيند و به قول قرآن مي‌گويد ديگران به من حسد مي‌ورزند و دايم فکر مي‌کنه يه چيزايي داره که ديگران يا به او حسودي مي‌کنند يا مي‌خواهند از او بگيرند يا جاي او را بگيرند يا خرابش کنند و به همين خاطر نه به آنها اعتماد مي‌کند و به‌جاي اصلاح و انديشه در خود و اعتماد به خيرخواهي ديگران، دايم از ترس اينکه داشته‌هايش گرفته نشود به ديگران بدگمان است، آيا کسي مي‌شود خود را بر خدا هم برتر ببيند و به خدا هم بي‌اعتماد شود؟
اول اينکه با اين نوع آدما چگونه بايد برخورد کرد؟
دوم اينکه مرض بدبيني واگير داره و معمولاً يه خانواده مبتلا هستند و در رفتارهاي تابلو و سخنان آنان به راحتي قابل رؤيت براي هر بيننده‌اي است به گونه‌اي که هرکه با اين‌گونه افراد برخورد مي‌کنه شاخص‌ترين صفتشان را همين صفت مي‌بيند، آيا براي حفظ خود موظفيم از چنين افرادي دوري کنيم يا وظيفه داريم در حد توان حتي اگه ناراحت شدند، بهشون تذکر دهيم و کوتاه نياييم؟ با تشکر