‌آزردن ناتوان

علاوه بر اين‌كه بايد از آزار ديگران به‌طور جدّي پرهيز نمود، آزردن افراد ضعيف كه نمي‌توانند از خود و حقّ و حقوق خود دفاع كنند، نه‌تنها ناپسند، حرام و سبب بيچارگي دنيا و آخرت است، براي سالك در حكم سمّ كشنده است، با يك چنين ستمي، به‌طور كلي از راه سلوك منحرف مي‌شود و جبران آن به آساني ممكن نيست و با عذرخواهي زباني و مانند آن جبران نمي‌شود، زيرا كه ستم به ناتوان و ضعيف، سبب جوشش غضب الهي مي‌شود و كيست كه تاب تحمّل غضب او را داشته باشد؟

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: قالَ الله تعالي: إشتَدَّ غَضَبي علي مَن ظَلمَ مَن لايَجِدُ ناصراً غيري؛^[19]غضب من بر كسي كه بر انساني ستم مي‌كند كه جز من يار و مددكاري ندارد، به جوشش مي‌آيد.

هم‌چنين فرمود: مَن دَعا علي مَن ظَلمَه، فقد انتَصَرَ؛^[20] نفرين ستمديده، سبب شكست ستمگر مي‌شود.

به‌طور كلي، ستم‌ديدگان مورد توجه خدايند و او از آن‌ها حمايت مي‌كند و آه ستم‌ديده، زندگي ستمگر را به آتش مي‌كشد. تو خود حدس بزن كه با سالك چه مي‌كند. سالك براي فروافتادن نيازي به بدبختي و بيچارگي بسيار ندارد، بلكه كافي است اندكي غفلت كند، همين بس است.