همراهي با ستمگران

نه‌تنها رنجاندن ديگران، رفتاري بسيار زشت و عامل ركود است، بلكه همراهي با ستمگران در آزار و رنجاندن ديگران نيز همين‌گونه است. همراهي با ستمگر به دوگونه است؛ يكي مستقيم كه مثلاً به امر ستمگري كسي را بيازارد يا با همكاري با ستمگر، به كسي ستم كند. اين گروه خود از ستمگرانند و آن‌چه تاكنون گفته شد، شامل آنان مي‌شود. نوع دوم همكاري غير مستقيم است، مانند كسي كه در ستم كردن با ستم‌كار همكاري نمي‌كند، ولي كارهاي ديگري براي او انجام مي‌دهد كه ممكن است به نوعي با ستم‌كاري او ارتباط داشته باشد.

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: إذا كانَ يومَ القيمة نادَي مُنادٍ: أينَ أعوانُ الظَّلَمة؟ فَيَجمَعونَ حتي مَن ألاقَ لَهُم دَواةً أو بَري لهم قَلماً فَيَجعَلون في تابوتٍ من حَديد فَيَرمي بهم في النار؛^[25]آن‌گاه كه قيامت برپا گردد، ندا در دهند كه ياران ستمگران كجايند؟ پس همه ياران آن‌ها در يك‌جا جمع كنند، حتي آنان‌كه دوات ستمگران را ليقه كرده باشند يا مداد آنان را تراشيده باشند، همه را جمع مي‌كنند و در تابوتي از فلز جا مي‌دهند، آن‌گاه تابوت را با همه آن‌ها در آتش رها مي‌كنند.

ستمگران و ياران آن‌ها همان‌گونه كه در دنيا زندگي را بر ديگران تنگ كردند، دست‌كم در آخرت خود به بلا و عذابي مناسب با آن گرفتار مي‌شوند. نه‌تنها همكاري با ستمگر چنين پيامد تحمّل ناپذيري دارد، بلكه همراهي با او نيز چنين است.

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: مَن مَشي مع ظالمٍ، فقد أجرَمَ؛^[26]آن‌كه با ستمگري راه برود و با او قدم زند، گناه كرده است، و گناه مايه سقوط است براي خاص و عام.

آزار و رنجش ديگران، شقاوت ابدي را به دنبال دارد و آن‌كه به مايه‌هاي تيره‌بختي و شقاوت آلوده باشد، نه قصد سلوك دارد و نه پاي‌افزار آن.

• قبلی
• بعدی