شراب دوستان

دوستان خدا از نعمت‌هاي ويژه‌اي برخوردارند كه در قالب الفاظ و مفاهيم نمي‌گنجد. يكي از آن نعمت‌ها شرابي است كه اميرمؤمنان (صلوات الله عليه) در وصف آن فرمود:

إنّ لله شَراباً لِأوليائه إذا شَرِبوا سَكَروا و إذا سَكَروا طَرَبوا و إذا طَرَبوا [طابوا و إذا طابوا ذابوا و إذا ذابوا] خَلَصوا و إذا خَلَصوا طَلَبوا و إذا طَلَبوا وَجَدوا و إذا وَجَدوا وَصَلوا و إذا وَصَلوا اتَّصَلوا و إذا اتَّصَلوا، لا فَرقَ بينَهم و بينَ حبيبِهم.^[86]

نزد خدا براي اوليائش شرابي است كه چون بنوشند، مست گردند؛ چون مست گردند، به وجد آيند؛ چون به وجد آيند، [پاك شوند؛ چون پاك شوند، آب شوند؛ چون آب شوند] پالوده گردند؛ و چون پالوده گردند، طلب كنند؛ و چون طلب كنند، بيابند؛ و چون بيابند، برسند؛ و چون برسند، پيوند خورند؛ و چون پيوند خورند، ديگر تفاوتي ميان آنان و حبيبشان نخواهد بود.

در تفسير كريمه‌ی «و سَقاهُم رَبُّهم شَراباً طَهوراً»؛[87]از امام صادق (علیه السلام) پرسيدند: طَهور چيست؟

طَهور نه به معني پاك، بلكه به معني پاك‌كننده و بسيار پاك‌كننده است. اين چه شرابي است كه نه تنها پاك است، بلكه هركه را كه از آن بنوشد نيز پاك مي‌كند؟ آن حضرت فرمود:

يُطَهِّرَهُم عَن كُلّ شَئ سِوَي الله؛[88]آنان را از غير خدا پاك مي‌كند.

شايد به همين خاطر است كه تفاوتي ميان آن‌ها و حبيبشان باقي نمي‌ماند.