پرهيز از حرام‌خوري

آن‌چه گفتيم و تنها به اشاره نيز بود، درباره كم‌خوري بود كه بايد سالك آن را مراعات كند، ولي مهم‌تر از آن، كه به تنهايي سرنوشت‌ساز است، پرهيز از خوردن حرام است. خوردن حرام براي سالك مانند سمّ كشنده است كه هرگز حتّي براي حفظ جان خود نيز نبايد بدان آلوده شود.

مال حرام مانند لجني است مانند كناره‌هاي مرداب، پس‌مانده‌ی سگان هار است كه پرهيز از آن، شرط اول سلوك است و حقير به تبع از اهل معرفت، خوردن حرام را اگرچه لقمه‌اي باشد، سبب سقوط سالك از عالي‌ترين مقامات قرب مي‌داند و اگر كسي تنها به همين يك سفارش پاي‌بند باشد، چنان الطاف الهي بر او بارد كه به نور الهي روشن و از معرفت او پر گردد.

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: مَن أكَلَ الحلالَ أربَعينَ يَوماً، نَوَّرَ الله قلبَه و أجرَي يَنابيعَ الحكمةِ مِن قلبِه علي لِسانه؛^[24] هركس چهل روز حلال بخورد، خداوند دل او را نوراني كند و چشمه‌هاي حكمت را از قلبش بر زبانش جاري سازد.

عكس نقيض آن اين است كه، آن‌كه سخن حكيمانه نمي‌گويد، دل نوراني ندارد و آن‌كه دل نوراني ندارد، به خوردن حرام آلوده است، اگرچه خود نيز نداند.

خوردن حلال آن اندازه اهميت دارد كه خداي متعال پيش از سفارش به كار شايسته، آن را مورد سفارش قرار داده و فرموده است:

يا أيُّها الرُّسُلُ كُلُوا مِن الطّيّبات و اعمَلوا صالحاً إنّي بما تَعمَلون عليم؛^[25]اي پيامبران! غذاي دل‌پذير خوريد و عمل صالح انجام دهيد كه من به آن‌چه انجام مي‌دهيد آگاهم.

نخست به خوردن طيّب كه حلال دل‌پذير است، امر نموده است، آن‌گاه به انجام كارهاي شايسته.

اين نكته نگه‌دار كه تا آهوي تبت
سنبل نخورد خونش همي مشك نگردد