آن‌كه مي‌خواهد به مقصدي رسد، نخست بايد آن را بشناسد و نيز به خود و توانايي‌هاي خود آگاه شود؛ به گردنه‌ها و خطرات راه و نيز ابزارها و ره‌توشه آن واقف گردد، آن‌گاه قدم در راه نهد. تا كسي خود را نشناسد و نداند كه شايسته‌ی كيست و بايسته‌ی چيست، شوقي در جانش پديد نيايد و تا شوقي نباشد جنبشي نخواهد بود و تا جنبش نباشد، زندگي نباشد. بدان كه تا زنده نشوي به زنده نرسي. بايد بداند كه اين دامگه حادثه، جايگاه او نيست، او شايسته‌ی بيش از آن است كه دارد، تا خود را نجات دهد.