پرسش (58):
سلام عليکم و رحمة الله. با تشکر از پاسخ‌هاي جامع و پرسود شما
اين‌که فرموديد تعطيل عزاداري خلاف آموزه‌هاي وحياني و سنت است و جدايي از آن محروميت از رحمت خاص است را بنده به تفاوت بسياري که بين افرادي که در حزن و عزاي امام حسين عليه السلام به صورت روضه‌خواني‌هاي سنتي شرکت مي‌کنند و اداي احترام در محرم و صفر به اشکالي دارند؛ مثلاً کمتر مي‌خورند، در اين دو ماه کمتر مي‌آشامند، کمتر مي‌خندند و مانند آن، با ديگر افراد مشاهده نموده بودم، اما گفتم شايد اين مربوط به اين امر نباشد، اما با اين جمله شما برايم يقين شد که اين نورانيت مال همينه.
سؤالم اين است که آيا عزاداري بيش از دو دهه‌ي پيشنهادي شما و اداي احترام به صورت حزن آيا جزء رياضت‌هاي شرعي محسوب مي‌شود؟ آيا ما به بچه‌هامان بياموزيم که اين آداب را داشته باشند؟ البته شما عرف متدينان و متشرعان را ملاک دانسته‌ايد. رسم متدينين مشهد همچنان بر حزن اين دو ماه است، آيا ملاک همان شهر است يا تهران و قم؟
و جالب است اين‌که برخي مي‌گويند اگه خيلي ناراحت باشيم و حزن داشته باشيم، افسردگي مي‌آورد. افسردگي در بين محزونين امام حسين عليه السلام نسبت به آناني که در اين مجالس شرکت نمي‌کنند، خيلي ناچيزه. آيا مبناي اين امر مي‌توان ناشي از معرفت به اهل بيت باشه که در اين مجالس به راحتي نصيب ميشه و زمينه‌ي دريافت عنايات و توجهات در اين مجالس خيليه؟
بالاخره تأثير عزاداري بر سالار شهيدان عليه السلام بر روح و جان آدمي چگونه است و اگر کسي بخواهد رعايت ادب و همراهي با آن خاندان را به صورت شايسته داشته باشد چه کند؟ يعني بخواهد آنچه درست است را انجام دهد؟
البته بنده احاديث را جستجو کردم و احاديثي را يافتم که امام صادق عليه السلام سه روز مردم مدينه را به خاطر ولادت امام کاظم عليه السلام اطعام نمودند و شادي به قلب شيعيان آوردند. براي همين برام سؤال شد که آيا دو ماه حزن و اندوه افراط نيست؟ در حالي که در برهه‌اي از زمان حداقل سه روز از اين دو ماه به شادي اختصاص داده شده.
ببخشيد خيلي پراکنده‌گويي و شاخه به شاخه افکارم را گفتم. نمي‌دانم بالاخره توانستم سؤالم را بپرسم يا نه؟ با تشکر و عذرخواهي.