آفرينش منّت الهي است، نه استحقاق خلق
با توجه به اصل چگونگي آفرينش كه امري كاملاً وابسته به خداست و هيچ كس، از بزرگ‌ترين موجودات عالم هستي تا كوچک‌ترين آن‌ها، هيچ گونه حقّي بر خدا ندارند، نتيجه مي‌شود كه آفرينش نعمت و منّت الهي است، نه استحقاق خلق.
زيرا استحقاق و شايستگي و طلب، بين دو موجودی قابل تصور است كه اولاً تا حدودي همتا و هم عرض باشند، ثانياً در تبادل و معامله با هم باشند. در حالي كه بين حق و خلق چنين چيزي قابل تصور نيست. يكي پيوسته عطا مي‌كند و ديگري پيوسته عطا و بخشش را دريافت مي‌كند. اگر به ظاهر خلق براي خدا عبادت مي‌كنند، در واقع نعمت و عطاي ديگري از عطاياي بي‌شمار الهي است كه به‌صورت بخشش خلقي ظهور پيدا كرده است. مثلاً اگر بندگانْ خدا عبادت مي‌كنند، شكر مي‌گويند، امر به معروف نهي از منكر و جهاد مي‌كنند. صدقه‌اي مي‌دهند، هيچ‌يك كار بنده در مورد خدا نيست تا آن‌‌كه استحقاق و شايستگي ايجاد كند و بندگان خدا از خدا طلب داشته باشند. بلكه همه نعمت‌هاي خداوند است بر بندگان و استفاده نعمت‌هاي خدا بر طبق ظاهر شريعت، خود نعمت جديد است.