سكوت و خردمندي
اميرمؤمنان -صلوات الله عليه- فرمودند: إذا تَمَّ العقلُ نَقَصَ الكلامُ؛ هرگاه عقل به تمام و كمال رسد، سخن گفتن كاهش مى يابد.
هم چنين فرموده اند: الصَّمتُ حكمةٌ و السّكوتُ سَلامةٌ و الكِتمانُ طُرقٌ من السّعادة؛ كم گويى حكمت است و سكوت سلامت و رازدارى راه سعادت.
سكوت نشان خردمندى است. عامل پرگويى يا اين گمان است كه آن چه من مى دانم، ديگران نمى دانند كه خردمند و حكيم چنين گمانى ندارند؛ يا عادت به بيهوده گويى عامل آن است؛ اين هم شايسته خردمند نيست؛ يا پرگويى را وسيله اى براى پركردن اوقات فراغت خويش مى داند كه اين هم به خاطر بيهوده بودن آن شايسته خردمند نيست. از اين گذشته، عمر آدمى، اگرچه چون عمر نوح باشد، بسى كوتاه است، از اين رو، وقت فراغت براى خردمند باقى نمى گذارد و يا آن را وسيله اى براى تخليه فشارهاى روحى خودش مى داند كه اگرچه وسيله ناروايى نيست، ولى در حدّ و اندازه خردمند نيست.