مهرورزی
اميرمؤمنان - صلوات الله عليه- فرمودند: بالبرّ يُستَعبَدُ الحُرَّ؛ نيكى كردن به ديگران آنان را به تسليم وا مى دارد. نيكى كردن از نتايج مهرورزى است.
طبيعى ترين حالت نسبت به محبّت بى چند و چون الهى، مهرورزى به ديگران است. دست كم بايد چيزى از بزرگى الهى داشته باشيم يا بدان شباهت داشته باشيم. او كه غنى و بى نياز همه عالم است كه «إنّ الله غنيٌ عن العالمين»، به ما كه فقيريم و از خود هيچ نداريم، عشق مى ورزد. نشان تو از خدايت همين نوع عشق ورزيدن است. مؤمن آن است كه به بندگان خداى خويش قطع نظر از عوارض زايد بر ذات آن ها، عشق ورزد و گرنه عشق به نان و نام كه از لوازم غرايز است، به جوى نيرزد.