حزن عارف
العارف وجهه مستبشر متبسم و قلبه و جل محزون(غرر الحکم،153)
ویژگی عارف این است که چهره اش گشاده بوده و پیوسته لبخند بر لب دارد؛ ولی قلبش در خوف و حزن و اندوه است.درعلوم دیگر گفته شده است،هرگاه حکمی بر وصف اطلاق شود نشان دهنده علیت آن وصف است.اگر گفته شد مؤمن نباید چنین کند، یعنی مؤمن بخاطر ایمانش نباید چنین کند ، ولی بخاطر انسان بودن یا خطا پذیر بودنش ممکن است آنگونه عمل کند.
از آنجا که عارف صاحب بصیرت است، نقص وتهی بودن خویش را می یابد ،می یابد که همه وجود و متعلقات وجودش در حکم صفر است؛ بنابراین، دچار غم و اندوه می شود.