توحيد قرة العين انبياء و مرسلين و غايت آمال عارفين است.
توحيد حقيقى غير از اين چيزى است كه خلق خدا مى‏پندارند «يكى بود. يكى نبود. غيراز خداى مهربون هيچ كس نبود.» در اين معنى بايد دقت و تأمل كرد كه انبياء و اوليا خدا، بدون استثنا همگی پیوسته در حال انابه  و مناجات و زارى به درگاه الهى بودند. به گونه ‏اى كه اگر يك ناظر بى طرف به ايشان مى‏نگريست، مى‏ديد كه چون مار گزيده به خود مى‏پيچند و بى قرارى مى‏كنند. آيا علت اشك و زارى ايشان ترس از جهنم و عذاب الهى بوده كه خود فرموده ‏اند ترس از جهنم صفت بردگان )عبيد( است. آيا از شوق بهشت، اينچنين بى تابى مى‏نمودند كه فرموده ‏اند، چنين عبادتى، عبادت تجّار است.خوف و وحشت بلكه خشيت انبيا و اولياء الهى، ثمره علم حقيقى است. در يك جمله بايد گفت يافتن حداقل مراتب و درجات توحيد، داراى اين ويژگى است كه با اشك ريختن و تضرع به دست مى‏آيد.