درس بيست و سوم
مقدمه:
اگر قصد آدمي اينست كه تنها با خداي خويش، سخن بگويد، رواست كه هر گونه و به هر زباني كه مي‎خواهد، خدا را وصف كند. اما اگر مي‎خواهد اين دعا و سخن گفتن، او را در مسير حركت به سوي مقصدش ياري رساند، بلكه راه ميانبري باشد و بيشترين نتيجه را براي او به بار بياورد، بايد توجه داشته باشد كه اين دعا، دعايي باشد كه هم جان و روحش را تصفيه كند و هم استعداد و سرعت حركتش را افزايش دهد.

درس بیست و دوم
«و انا یا سیدی عائذ بفضلک.  هارب منک الیک.  متنجزٌ من الصٌفح عمٌن احسن بک ظنٌا.  وما انا یارب و ما خطری»
مولای من! به فضل تو پناهنده ام. از تو به خودت می گریزم و پناه می برم  و خواستار وفای به عهدت هستم؛ در موضوع گذشت از کسی که به تو حسن ظن داشته است. خدایا! من که هستم و چه مقامی دارم که با من دربیفتی؟
«وانا سیدی عائذ بفضلک »