درس پانزدهم
متن دعا : و حتی لک شفیعی الیک ، ساکن الی شفاعتک و انا واثق من دلیلی بدلالتک و ساکن من شفیع الی شفاعتک.
همین قدر که من تو را دوست دارم . همین دوستی در قیامت شفیع من است . این حجتی که دارم مورد اطمینان است. یقینم از شناختم به تو به دست آمده است. خیالم آسوده است که تو مرا شفاعت می کنی.
به راستی چرا انسانی که خدا را دوست دارد یقین می کند که جز عفو و رحمت و منت و برکت خدا شامل حالش نمی شود؟ ریشه این یقین چیست؟