درس یازدهم
...ولجائی إلی الایمان بتوحیدک ویقینی بمعرفتک منٌی، إن لا ربٌ لی غیرک ولا اله الٌا أنت، لا شریک لک . اللهمٌ أنت قائل وقولک الحق و وعدک صدق و أسال الله من فضله، إنٌ الله بکم رحیما»
«ولجائی الی الایمان بتوحیدک»
خدایا بر در خانه تو آمده ام .سرمایه ی من خود تو هستی .تو که همه جای عالم را فرا گرفته ای وجای خالی برای غیر باقی نگذاشته ای .همه ی امید من به توست .چه آنکه تو را شفیع خویش نمو ده ام و ایمان به تو را وسیله ی قرب به تو قرار داده ام.و به راستی کدام سرمایه در عالم از توحید عظیم تر است؟پس انسان موحد سرمایه دار بزرگی است. اما توجه بدین نکته لازم است که همه این سرمایه نیز از خود خداست .
انسان موحد، همه چیز را تنها از آن یکتای بی نیاز می خواهد و در رفع مشکلش با مراجعه به دیگران در نظر دارد که تنها خداست که می تواند مشکلش را حل نماید. در این صورت اگر دیگران نتوانند کاری برای او انجام دهند، از آنها گله مند نخواهد بود.

درس دهم
«وقد قصدت الیک بطلبتی وتوجٌهت الیک بطلبتی وتوجهت الیک بحاجتی وجعلت بک استغاثتی وبدعائک توسلی من غیر استحقاق لاستماعک منٌی ولا استیجاب لعفوک عنٌی بل ،لثقتی بکرمک»
مگر نه اینست که همه تویی. غیر از تو کسی نیست. بین من وتو فاصله ای نیست. پس چه کسی با چه کسی باید گفتگو کند؟ باید گفت درست است که بین خلق وخدا حجابی نیست ولی بنده ، همیشه بنده است. جلوه وفعل خداست. در فراز قبلی حضرت سیدالساجدین صلوات الله علیه فرمودند :این حجاب را خود، ایجاد نمودم. سپس در اینجا می فرمایند:قصد برداشتن همین حجاب ومانع بین خود وتو را دارم.