درس پنجم
«والحمدالله الذی وکلنی الیه ولم یکلنی الی الناس،فیهینونی والحمدالله الذی تحبب الی وهو غنی عنی»
ستایش خدایی را که مرا به غیر خویش وا ننهاد ، چون بر او توکل نمودم ، کرامت وبزرگی ام بخشید و مرا به مردم ،حوالت نداد تا گرد خواری بر وجودم بنشیند.
ازآنجا که خداوند، مبدا ومنشاء همه  نیکی ها وکمالات هستی است، پس آنکه رو به سوی او دارد به همه  کمالات دست یافته است.چون در واقع، بندگی خدا  سروری همه عالم است_ باطن این عبودیت ربوبیت همه  عالم هستی است _ذلت وحقارت ، آنجاست که آدمی سر در آبشخور غیر داشته باشد که غیر، همان هیچ است وبطلان محض .واز فقر، جز فقر بر نیاید.

درس چهارم
«والحمدالله الذی انادی کلما شئت لحاجتی واخلو به حیث شئت لسری بغیر شفیع ،فیقضی لی حاجتی.الحمدلله الذی لا ادعو غیره ولو دعوت غیره لم یستجب لی دعائی ، والحمدالله الذی لا ارجو غیره و لو رجوت غیره لاخلف رجائی »
خدائی راستايش می کنم که هرگاه بخواهم، می خوانمش و هر گاه قصد زمزمه  پنهانی با او داشته باشم بی هيچ واسطه وشفيعی می یابمش .خدايی را می ستايم که غير او را نمی خواهم تا بخوانم که اگر از غير او طلب می نمودم ،دعايم مستجاب نمی شد .ستايش آن خدای را که ، اميد به غير او ندارم ،و اگر به غير او اميد داشتم هيچگاه اميدم به نتيجه نمی رسيد.