درس نهم
...ومناهل الرجاء الیک مترعةوالاستعانة بفضلک، من امٌلک مباحه وابواب الدعاء للصٌارخین مفتوحه واعلم ،انٌک للرٌاجی بموضع الاجابة وللمومنین بمرصد اغاثة وانٌ فی الٌلهف الی جودک والرٌضا بقضائک ،عوضا من منع الباخلین ومندوحة عمٌا فی ایدی المستاثرین وانٌ الرٌاحل الیک قریب المسافة وانٌک، لا تحتجب عن خلقک
حضرت در فراز قبلی فرمودند:سرچشمه های امید به تو پر آب است؛ یعنی آدمی، با نگاه به ابزار ووسایل مربوط به حوزه  خویش بهره و نصیبی، جز یاس نخواهد داشت. چه آنکه بالا ترین عبادت انسان مومن، نماز است نمازی که در تعقیبات بعد از آن ،خود نمازگزار اقرار می نماید: «هذه صلوتی صلٌیتها ،لا لحاجة منک الیها و لا رغبة منک فیها»  یعنی؛ نمازی را که خواندم، می دانم، که تو به آن توجه ورغبتی نداری  وچیزی که توجه خدا را جلب نکند، آدمی را به جایی نمی رساند .
پس صرفا  خم وراست شدن بنده او را به جایی نمی رساند. بلکه امر مهمتری در جریان است .